Ride2Heaven - reisverhaal van een deelnemer

Goed gevoed, met een Dr Oetker voorgerecht, een Quick hoofdgerecht en Maltesers als dessert, gingen we de donderdag avond reeds op pad met de MTBclinics bus voor onze trip naar de Dolimieten.  De rit ging zo vlot dat we tijd uit het oog verloren en we 1 minuut te laat waren om ons hotel te bevestigen en zo noodgedwongen midden in de nacht in Karlsruhe op zoektocht dienden naar een alternatief. 

Na een korte nacht en een vlotte rit kwamen we goedgemutst toe in Rasen Antholz. 

Eerst moest de inwendige geest versterkt worden, met de obligate Hugo, en dan de fietsen uitladen en de laatste euvels door de professionele handen van RH-Racing laten verhelpen, o.a. versnellingen werden fine getuned en wielen uitgelijnd.  Het zou deze week niet aan de fiets liggen !

Geen idee van afstand of hoogtemeters voor deze week, enkel met de belofte dat we naar Heaven gingen, begonnen we aan de eerste dag. 

Na enkel kilometers begonnen we te twijfelen of we niet in Hell waren ipv Heaven.  Door de regen werden de anders eenvoudige afdalingen, leuke uitdagingen en werd de groep reeds snel op de proef gesteld.  We kregen het zo koud dat we in afdalingen verkleumden en gingen klimmen om warm te krijgen.  Gelukkig stopten we aan een restaurantje waar de MTBclinics bus stond en we ons konden omkleden, opwarmen en een middagstop houden. 

De weersvoorspellingen op de GSMs werden vergeleken, met als conclusie, 40% kans op zon en 60%  kans op regen, en pas vanaf 4u30 werd er een korte droge periode voorspeld.  Hmm… dit gaf ons nog de kans voor dessertje. 

Uiteindelijk maar 1 klim meer op het programma met een steile afsluiter gingen we op pad op zoek naar Heaven. 
En Heaven it was !!  Het zicht op de top met ondergaande zon was fenomenaal.

De 2^e dag werd op 2500 meter hoogte gestart.  Onze sherpa ging goed geladen met onze overbodige bagage terug richting busje, gelukkige met goede remmen, zodat wij zonder zorgen konden genieten van wat komen ging. 

In de zon, met zicht op de besneeuwde bergen, reden we de volgende uren SingleTrack op de bergkam.  Niemand vond het dan ook erg om even verkeerd te fietsen. 
Om de laatste klim nog interessant te maken werd een kleine technische ometour gemaakt.  Ja, Kris is hier al vaker geweest en kent de weggetjes om een tocht interessant te maken.

De avond was er één in volledige westvlaamse onderdompeling.  De finesses van de van de taal kwam naar boven.  Er was zelfs een Clinic voorzien door de chalet uitbaatster, een snaps ”Clinic”, met als afsluiter de “housgemachten”.

Dag 3 begon met een Walk2Heaven. 

En ja op MTB schoenen met carbonzolen gingen we zelf nog steeds sneller omhoog dan de meeste wandelaars, gewapend met stevige bergschoenen en stokken.  Eenmaal op de top werd onze wandeling beloond met een schitterend zicht, en nog meer, de afdaling.  De trappen zouden we niet fietsen, tot we ineens hoorden “dit was nu net het begin van de trappen”, aha.  Het volgende deel van de trappen was voor de Experts om zich uit te leven.  Na een schitterende afdaling kwamen we ineens een bord tegen met verboden fietsers, hmm,  gelukkig moesten we hiervoor achterom kijken en stond deze eigenlijk in de andere richting ;-)

’s Avonds deden we nog een singletrack bergwandeling.  Terug in de chalet, werden er tijdens het kaartspel “stronten” niet meer met kilo’s stront gewerkt, echter met snaps shots.  Zodoende waren er enkele slimme mannen die er zo een eigen strategie op na hielden, en het moeilijk werd om de 4 nodige kaarten te verzamelen.  Wanneer we uiteindelijk in bed belandden was de chalet uitbaatster vooral bekommerd om haar vermiste poes, waarbij wij onze vrouwelijke collega misten en op zoek gingen.  Na enig heen en weer gefluit kwam iedereen terecht, wel, enkel de poes hebben we niet meer gezien.

4^e dag was de rit naar de top van de Kroneplatz, na meerdere koffiestops, waar al dan niet de lepel in de warme choco kon blijven rechtstaan, en een lange klim bereikten we de top als beloning.  Wanneer de groep klaar was voor de technische afdaling waren we gehuld in de wolken.  Als Riders in the mist sjiesden we langs enduro pistes naar beneden.  Dit was veelbelovend voor de 5^e dag!  Collega’s die de woensdag zouden terugrijden naar België begonnen te twijfelen.

Enduro day, dag 5. 

Na de kennismaking gisteren hadden we hier de hele nacht over gedroomd.  De overgebleven groep werd de hele dag verwend met schitterende Enduro trails.  Meerdere “MTBclinic” stops werden ingelast, en zo werden we steeds meer vertrouwd, bochten werden vlot genomen en werden de jumps hoger.  
Het voelde net zoals op ski/ snowboardverlof, waarbij je het maximale uit de dag wil halen, en zo ook nog de laatste lift voor die laatste afdaling van de week.

Met pijn in het hart werd de rit naar huis aangevat.

Dit was uiteindelijk echt een Ride2Heaven.

Met dank aan de mede-riders en de MTBclinics begeleiders, Kris en Dennis.

What’s next, Ride2Hell ? 

@Matthias Deleu